1I zstała się mowa PANSKA do mnie, mówiąc:2Synu człowieczy, postaw oblicze swe przeciw górze Seir i będziesz prorokował o niej, i rzeczesz jej:3To mówi PAN Bóg: Oto ja do ciebie, góro Seir, a wyciągnę rękę moję na cię i uczynię cię spustoszoną i pustą.4Miasta twoje zburzę, a ty pustą będziesz, a poznasz, żem ja PAN!5Dlatego żeś była nieprzyjacielem wiecznym i zawarłaś syny Izraelowe w rękach miecza czasu ich utrapienia, czasu nieprawości ostatecznej.6Przeto: Żywę ja! mówi PAn Bóg, że cię podam krwi, a krew cię gonić będzie, a gdy krwie nienawidzisz, krew cię gonić będzie.7I uczynię górę Seir spustoszoną i pustą, i zniosę z niej idącego i wracającego się.8I napełnię góry jej pobitymi jej: na pagórkach twoich i na dolinach twoich, i na potokach pobici mieczem polęgą.9Na pustki wieczne dam cię, a w mieściech twoich mieszkać nie będą. A poznacie, żem ja PAN Bóg!10Dlatego żeś rzekła: Dwa narody i dwie ziemi moje będą i dziedzictwem je posiędę, gdyż tam był PAN.11Przetoż, Żywę ja! mówi PAN Bóg, że uczynię według gniewu mego i według zawiści twej, którąś czyniła nienawidząc ich, a będę znajomy przez nie, gdy cię sądzić będę.12A poznasz, że ja, PAN, słyszałem wszytkie hańby twoje, któreś mówiła o górach Izraelskich, rzekąc: Spustoszały, nam na pożarcie dane są.13I powstaliście na mię usty swemi, i uwłaczaliście przeciw mnie słowy swemi: jam słyszał.14To mówi PAN Bóg: Z weselem wszytkiej ziemie w pustynią cię obrócę.15Jakoś się weseliła nad dziedzictwem domu Izraelowego, że było rozproszone, tak uczynię tobie: spustoszoną będziesz, góro Seir, i wszytka Idumea: a poznają, żem ja PAN!